Xogos para voar

Este relato lo tenía archivado en mi libreta de textos desde hace dos años, reservado para crear una serie, pero he decidido publicarlo ahora.

Kaukisella

Abrín as mans e deixeina voar coma un paxariño. Voou pola miña casa, polo meu corazón, polos meus libros, e por último, nos meus escritos.

Aquí a tedes. Fartouse da liberdade e fechouse con cadeado na vida dun ninguén que de nada a coñecera. Namentres, eu dando voltas arredor da fonte da náiade, agardando a que o cabalo deixase as augas tranquilas para reflectirme nelas. Gostaba desa sensación.

Era o doce paradoxo que me prendía dela.

Ti foxe, foxe, foxe.

Eu procúrote, procúrote, procúrote.

Supoño que era amor, ou iso desexaba crer. Ela preferiu deixarlle o xuízo ó tempo, e curioso foi que Cronos non asinou a nosa sentenza de divorcio. Irrevogábel. Explícalle ese termo aos meus sentimentos:

-Síntoo, pero non entendo razoamentos-.

-Ah, pero estabamos a falar de sentimentos?-.

1+1. Son un mesmo resultado, pero cada parte ten a súa propia percepción, anque as matemáticas digan que a orde dos factores non altera o produto.

Os recordos non son aleatorios. Lembro a nosa historia, a nosa curtametraxe de cine independente cada vez que as bágoas deambulaban polas miñas meixelas. Non tes dereito ningún a colonizar os meus pensamentos: o pase que presentas para acceder ao meu maxín está caducado. O teu papel moeda non ten valor neste distrito. Non podes, non debes, non sabes. Nunca puideche, debeche, sabeche. Nin ti nin eu. Eu acababa de saír de casa impecábel cos meus zapatos novos. Vinte xogando no parque cun corazón de trapo.

-Podo xogar contigo?-.

-Non, síntoo. Este é o meu xogo. Eu poño as regras e dirixo. Se queres podes mirar-.

-E como chamas a ese xogo de teu?-.

-A namorisqueina. Se non me amolas moito deixareite participar-.

Xoguei. Xogamos. Ou mellor dito, xogácheme. Ao final non me explicache as regras. Solazábaste no meu desacougo. Quen gañou? Ti. Quen perdeu? Ti. Quen sufriu? Eu. O amor non pode vivirse en ataraxia. De feito, a filosofía enteira non serve de nada en cuestións amorosas. “Tómao con filosofía”. Todo é subxectivo no amor. Obxectivamente poucas cousas puiden ver mal nela. Ano e medio de crioxenización tiven que agardar para non voltar alimentar ao paxaro, para darme conta de que aquela fonte non era potábel, para asinar con rúbrica firme e clara a sentenza de divorcio, e para non caer de novo nun xogo de nenos. Agora o neno é adulto. A rapaza tamén. Medrou e casou coa noite estando namorada das estrelas. Eu namoreime do baleiro do ceo, e din que todas as noites a néboa e as estrelas chean o baleiro.